کد مطلب:48702 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:9

گنجینه پرسمان » قرآن

كلمة اهل اين ويژگي را دارد كه ضميرهاي آن، چه دربارة مردان يا زنان، به صورت مذكر ميآيد، شاهد آن، آية 72 سورة هود است. پس در آية تطهير ضمير كم ميتواند به زنان پيامبر برگردد.

بي شك هر كس كه آيههاي 28 تا 34 سورة احزاب را تلاوت نمايد، هنگامي كه به اين قسمت از آيه 33، برسد إِنَّمَا يُرِيدُ اللَّهُ لِيُذْهِبَ عَنكُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَيْت... اعتراف ميكند كه سياق آن با آيههاي قبل و بعد از آن متفاوت است; زيرا در آيههاي قبل و بعد، مخاطب زنان پيامبر است و در اين قسمت از آيه 33 مخاطب اهلبيت است.

گرچه در مورد اهل و اهلبيت ضمير جمع مذكر به كار ميرود، به معناي تمام كساني است كه در خانه هستند و زندگي ميكنند، شوهر، همسر و فرزندان را در بر ميگيرد.

بنابراين نميتوان گفت، مراد از اهلبيت زنان پيامبر است، اگر زنان مقصود بود، اين واژه به كار نميرفت. اين واژه مصاديق متعددي ميتواند داشته باشد.

با توجه به چند نكته، مصاديق اهلبيت مشخص ميشود و روشن ميگردد كه زنان پيامبر از آن خارج است.

1. از آيه عصمت اهلبيت استفاده ميشود. (جهت توضيح آن به تفاسير ذيل آيه رجوع شود.)

2. زنان پيامبر معصوم نبودهاند، به دليل آيههاي پيش از آية تطهير و آيههاي 1 تا 5 سورة تحريم ـ كه پس از سورة احزاب نازل شده است ـ(ر.ك: تاريخ قرآن، محمد هادي معرفت، ص 58، انتشارات سمت.) در آية 4 اين سوره ميفرمايد: إِن تَتُوبَآ إِلَي اللَّهِ فَقَدْ صَغَتْ قُلُوبُكُمَا...; اگر ازكار خود توبه كنيد ]به نفع شما است[ زيرا دلهايتان از حق منحرف گشته است... رخ دادهاي تاريخي نيز گواه بر عدم عصمت آنان است.

3. برخي از زنان پيامبر اعتراف كردهاند به اين كه ما از مصاديق اهلبيت در آية تطهير نيستيم.

4. روايات فراواني در كتابهاي اهل تسنن و شيعه نقل شده است كه مصاديق اهلبيت عبارتند از: محمد، علي، فاطمه، حسن و حسين:.( ر.ك: الدرالمنثور، جلال الدين سيوطي، ج 6، ص 532ـ534، داراحيأ التراث العربي، بيروت / تفسير نور الثقلين، عبد علي عروسي حويزي، ج 6، ص 43ـ50، مؤسسة التاريخ العربي، بيروت / شواهد التنزيل حاكم حسكاني، ج 2، ص 18ـ140، سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي. )

بنابراين، واژة اهلبيت معناي لغوي آن جامع است، ولي مصاديق آن و آنچه مراد جدّي خداوند در آية تطهير است، پنج تن آلعبا ميباشد.(ر.ك:تفسير الميزان، علامه طباطبايي، ج 16، ص 309ـ312، دفتر انتشارات اسلامي / تفسير نمونه، آيت اللّه مكارم شيرازي و ديگران، ج 17، ص 297ـ305، دارالكتب الاسلامية.)